Burgerparticipatie
De inwoners van Benedenzee hadden een superieur leven. Werken was gewenst, maar niet vereist vanwege de sociale vangnetten. Bij ziekte betaalde de Ziektewet je salaris. Eventueel kwam daarna de WAO met 80 % van je laatstverdiende loon. Bij ontslag was er een WW-uitkering, om rustig te zoeken naar een andere baan. Kon je niets vinden, dan volgde WWV, ook niet slecht. Jongere zieken zonder werkervaring, kregen WAjong. In het uiterste geval had je de Bijstandswet. Geen vetpot, maar je kon ervan leven. En nooit koopkrachtverlies, want ieder jaar kwam er een percentage bij.
Maar ineens ging het mis; banken gingen failliet, fabrieken op de fles. Bedrijven sloten, werknemers werden ontslagen. Benedenzee bleek enorme schulden te hebben, dus gingen uitkeringen omlaag en werd de verblijftijd in de vangnetten beperkt. Al snel restte de Bijstand, eventueel aangevuld door de Voedselbank met overgebleven producten van supermarkten, bakkers en groenteboeren, die later hun deuren moesten sluiten omdat ze te weinig verkochten.
De gezondheidszorg werd afgebouwd. Zieken- verpleeg- en verzorgingshuizen gingen dicht, geneesmiddelen werden niet meer vergoed. Door een nieuwe wet moest iedereen zijn hele leven thuis blijven wonen; dat scheelde miljoenen. En psychische problemen besprak je maar met de buurvrouw, onder het genot van een zelfgezet bakje koffie.
Dat deden de Benedenzeeërs en zo leefden ze nog lang en gelukkig.
Geschreven voor Plato’s WE-300 schrijfuitdaging van oktober 2014: schrijf een verhaal van exact 300 woorden, waarin het woord Kwaliteit niet voorkomt!
Ook meedoen, of meer kwaliteitsverhalen lezen? Klik op Platoonline
En toch ben ik groot geworden op de manier waarop in “Benedenzee” geleefd zal moeten worden. Alleen wist ik niet beter…. onze jongere generaties zijn opgegroeid met het idee dat ze overal récht op hebben en de tegenprestaties geheel vrijwillig zijn. zonder ooit over een plicht te hoeven spreken.
Zeker, vroeger ging het allemaal niet zo makkelijk en toch hebben wij er niets aan overgehouden. Maar… vroeger hadden we een andere maatschappij dan nu. Vrouwen werkten slechts mondjesmaat buitenshuis en hadden dus meer mogelijkheden om familie en buren te helpen met van alles en nog wat. Bovendien hadden ze steun aan elkaar, want 9 van de 10 buurvrouwen werkten niet buitenshuis. En als je dan een moestuintje of zo had, dan kon je er ook voldoende tijd in steken. Verder had een gezin meer kinderen, dus meer handjes om te helpen (en ook meer monden om te voeden, dat dan weer wel natuurlijk). Tegenwoordig moeten vrouwen wel buitenshuis werken, want anders is er niet genoeg inkomen in het gezin. En daarbij moet iedereen ook nog van alles buiten het werk en het huishouden om, om bij te blijven. Hoe wil je die burgerparticipatie dan van de grond krijgen zonder dat iedereen met zijn tong op zijn knieën loopt?
Klopt, voor die burgerparticipatie is domweg te weinig ruimte. Ik doelde meer op de ook ter sprake gekomen armoede.
Maar tóch heb ik ook veel voor onze ouder wordende ouders gedaan ondanks dat ik toen nog een baan van 28 uur in de week had.