De slaaptrein

Heel langzaam, bijna onmerkbaar, heeft de trein zich in beweging gezet. Maar als we Amsterdam uitrijden,  bonkt en wiegt het dat het een lieve lust is. Ik kan amper op de couchette blijven liggen. Het is behoorlijk krap en ik moet me af en toe vasthouden aan de rand van het bed. Van slapen zal wel niet veel komen, denk ik.

Links en rechts zijn bedden gemonteerd op de gewone zitplaatsen. De leuningen zijn eraf gesloopt, daar boven hangen nog twee ligplaatsen aan riemen. Ik ben blij dat ik een onderbed heb. Moet er niet aan denken dat ik met dat enge trapje naar het tussen- of zelfs het bovenbed zou moeten klimmen. En ook die riemen zien er niet erg stevig uit.

Ik deel de couchette met vier anderen. Een verliefd jong stelletje is links naar het tussen- en het bovenbed geklommen. Ze hebben hun enorme rugzakken op het middelste bed geparkeerd en liggen nu in elkaar gevouwen op het bovenste bed te luisteren naar één walkman (de MP3, laat staan de IPod, moesten nog op de markt komen). Het ziet er genoeglijk uit.

Op het bed daaronder zit een meneer van in de zeventig. Hij heeft een mooi doorleefd gezicht en een prachtige kop met dik wit haar. Boven mij bivakkeert een vrouw van mijn leeftijd. Net als ik, heeft ze haar koffer aan het voeteneind gezet. Het bovenste bed aan onze kant blijft leeg.

De onderste man heeft zijn bed al opgemaakt en vertelt dat hij ooit, bij een treinongeluk, eens tegen de beveiligingsriemen aan is gevallen. Hij kijkt zorgelijk, rukt even aan de riemen en zegt met een schuine blik op de onderste bedden;

“Zit geen beveiliging op. Als de trein nu botst, word je zó gelanceerd.’ Lekker dan.

Het licht in de trein blijft volop aan. Je kunt alleen het lichtje boven je eigen bed uitknippen. Onderweg stopt de trein op verschillende stations, waardoor er voortdurend mensen langs de coupés lopen. Het stelletje en de mevrouw staan een hele poos op de gang. Steeds passeren er mensen bij het in- en uitstappen of naar de wc. gaan. Daarom komen ze af en toe de coupé in, en gaan er ook weer uit, wat gepaard gaat met een ratelend geluid van de schuifdeur. Enfin, ik lig en dat is vast veel comfortabeler dan de hele nacht zitten.  

Het stelletje klimt naar boven. Iemand trekt zijn schoenen uit. Wat een stank! Ik zou me dood schamen.

Een hele ervaring zo’n slaaptrein. Ik schud heen en weer op de cadans. Op mijn zij, kijkend naar de achterwand, lijkt het alsof ik in een reusachtige kinderwagen lig. De enorme herrie van het begin van de reis, wordt later de muziek waarop ik weg doezel. Af en toe dommel ik wat, soms slaap ik zelfs een minuut of tien, maar als we de volgende ochtend in Parijs aankomen, ben ik gebroken. Pijn in mijn rug en nek, een zeer hoofd en een irritant gezoem in mijn oren.

Op het station in Parijs neem ik een cabinet de toilet.  Dat is een klein soort van badkamertje met een wc en een wastafel. Erg lekker, want ik heb uitgebreid liggen transpireren met mijn kleren aan onder die spoordeken. Even wassen en een schoon T-shirt doet wonderen voor een mens.

En dan… Paris!