Jokezelf over gisteren, vandaag en morgen
‘Vandaag tekenen we een boom.’ Vrolijk kijkt Henriëtte de groep rond. De deelnemers kijken afwachtend en belangstellend terug. 'Kies een boom die jou iets doet, waar je iets bij voelt. Levensecht hoeft niet, maar mag natuurlijk wel. Gebruik potlood, krijt of verf. Neem oude tijdschriften, scheur, knip en plak. Of combineer verschillende materialen. Hier liggen ook nog... Lees verder →
De volgende dag komt Kees met veel branie de cursusruimte binnen. Hij heeft een wild gebloemde, half lange korte broek aan met een knalrode polo erboven. Boven zijn moeilijke schoenen steken hoog opgetrokken zwarte kniekousen. Anna Maria is een beetje stilletjes en ziet er vooral nètjes uit. Haar blonde steile halflange haren recht afgeknipt met... Lees verder →
Maar Anna Maria moet er toch echt aan geloven. Zíj heeft niet het excuus van orthopedisch schoeisel en botweg weigeren, ligt niet in haar aard. Dus als cursusleidster Henriette haar voor de tweede keer vraagt of ze haar schoenen uit wil doen, kan ze niet anders dan met duidelijke tegenzin toegeven. Ze haat hèm erom, want hij mag... Lees verder →
De eerste dag van de creatieve week druppelen alle deelnemers een voor een binnen. De een met de eigen auto, de ander van de trein gehaald door het busje van de Molen. Vier cursisten zijn in één auto gearriveerd. Kees en Anna Maria komen het laatst aan, maar Kees is direct wat je noemt 'erg aanwezig'.... Lees verder →
Op het perron van het Gare de Lyon stonden twee in het wit geklede mensen met een karretje met bagage en een wit krullerig hondje in een tas erbovenop. De ritssluiting was stevig dichtgetrokken tegen zijn nek aan. Hij duwde onophoudelijk met zijn neus tegen de kleine opening aan en probeerde zich zo te bevrijden,... Lees verder →
Twaalf jaar geleden ging ik – toen 46 jaar oud – voor het eerst alleen op vakantie. Voor die tijd was ik altijd met mijn gezin weg geweest, voor mijn huwelijk ging ik met mijn vriend, en daarvoor uiteraard met mijn ouders. Alleen erop uit had er tot die tijd niet ingezeten. Nu ik gescheiden was, en mijn... Lees verder →
Heel langzaam, bijna onmerkbaar, heeft de trein zich in beweging gezet. Maar als we Amsterdam uitrijden, bonkt en wiegt het dat het een lieve lust is. Ik kan amper op de couchette blijven liggen. Het is behoorlijk krap en ik moet me af en toe vasthouden aan de rand van het bed. Van slapen zal wel... Lees verder →