De Wachtkamer

Ik duwde de verveloze buitendeur open en stapte een smalle donkere gang binnen. Mijn ogen moesten even wennen aan het halfduister voordat ik doorliep naar de wachtkamer. Ook de gang schreeuwde om een verfje, maar toen ik de linkerdeur openduwde, wachtte mij een aangename verrassing. Het vertrek was groot, licht en -voor een wachtkamer- tamelijk sfeervol ingericht, met veel natuurlijke materialen als hout en textiel in warme kleuren. Ik liep verder, ging zitten op één van de mahoniehouten stoelen die rondom langs de muren stonden en keek om me heen. In het midden van de kamer stond een uitgeklapte houten tafel op bolletjespoten, van de soort die je eigenlijk alleen nog maar in musea tegenkomt. Daarop lagen de bekende tijdschriften uitgestald en er stond een grote ronde vissenkom.

Voor ik uitgebreider kon bestuderen wat de kamer nog meer te bieden had, werd ik gestoord door de dame naast mij, een schriel vrouwtje dat haar kale groene winterjas nog hoog dichtge­knoopt had. Ze had een versleten bontmuts van een onbestemde kleur op haar knieën.
“Het is hier wèl opgeknapt hè?” zei ze, terwijl ze zenuwachtig friemelde aan de bovenste knoop van haar jas. Ik knikte, maar voordat ik iets kon zeggen, gaf een dame op leeftijd tegenover mij haar al antwoord.
“Nou, zegt u dat wel. Neem nou alleen maar eens zo’n mooie kapstok.” Ze wees naar een staande houten kapstok die rechts van het grote raam stond, “het is toch veel prettiger om je jas even uit te kunnen doen, want als je hem aanhoudt, heb je er buiten niets meer aan.” Ze had de hare aangehouden maar dat leek van geen belang. De in de wachtkamer aanwezige patiënten gaven haar woordeloos gelijk. Het was een mooie kapstok.
“Weet u,” zei het magere vrouwtje naast mij weer, “de dokter doet het allemaal zelf hoor. In z’n vrije tijd.” “Ja,” deed een derde dame ook een duit in het zakje, “mèt zijn schoonvader en ik denk dat zijn vrouw er ook wel aan mee zal werken. Nu ook weer die vissenkom; dat verraadt toch een zekere klasse, niet?” Ze haalde met precieuze gebaartjes een minuscuul zakdoekje uit haar oudedamestasje en begon zorgvuldig haar bril schoon te poetsen. “Echt een heel verschil met vroeger hoor. De vorige dokter was zo makkelijk. Die liet de hele zaak maar waaien. Weet u dat er nog zeil van veertig jaar geleden op de grond lag toen deze dokter anderhalf jaar geleden de praktijk overnam?” De andere dames schudden afkeurend het hoofd. “Ik kan het weten, want ik was veertig jaar geleden al patiënt bij dokter Ketel.” Ze zette haar inmiddels blinkend schone bril weer op haar neus en haalde net diep adem voor een verhandeling over de vorige dokter toen de nieuwe zijn hoofd om de deur heen stak.
“Wie is er aan de beurt?” Met iets spijtigs in haar ogen stond de bebrilde dame op en volgde hem naar de spreekkamer. De beide andere dames gingen eens lekker zitten voor een roddel over de overleden oude dokter, maar mijn aandacht dwaalde af. Ik keek naar de zwart marmeren schoorsteen naast de deur. In de schouw stond een ouderwets zwart potkacheltje en het tafeltje ernaast bezweek bijna onder een grote groene klimplant waaraan een tiental verdorde blaadjes hing. Ik stond op, liep er naartoe en plukte ze af. De twee dames smiespelden verder tot de oudste aan de beurt was. De laatste, haar groene mantel nog steeds tot boven toe dicht, draaide zich naar mij om het verhaal over de oude dokter en het versleten zeil nog eens dunnetjes over te doen.

.