Een vaste baan?

De mascara liep in dunne zwarte stroompjes over haar wangen. Verbeten veegde Anja haar tranen weg. Ze had zich niet boos willen maken, maar door de woorden van haar vader had ze zich niet kunnen beheersen. Stampvoe­tend van machteloze woede had ze hem van alles in zijn gezicht geslingerd, alsof haar leven ervan af hing. ‘Nou ja,’ bedacht ze snotterend, ‘ergens klopt dat wel, want hij regelt mijn leven al sinds ik geboren ben. En daar is hij nog in ge­slaagd ook. Voor hèm ben ik na de HAVO naar de PABO gegaan, omdat hij zelf zo graag onderwijzer had willen worden. Maar hier houdt het op!’
Resoluut maakte ze haar gezicht droog en deed haar pc aan. Eerst maar eens die ontslagbrief schrijven.

Twee jaar was Anja nu invalster in groep vijf van een basisschool in Amster­dam. Maar hoe graag ze ook betrokken wilde zijn bij het schoolge­beuren, de kinderen in haar klas deden haar niets. Ze vond ze vervelend en kleurloos. Hun belevenissen, hun ouders, haar collega’s – allemaal saai. Ze voelde zich gevangen in een vak dat ze eigenlijk niet zelf gekozen had.

Die ochtend, bij de koffieautomaat, vertelde directeur Wilfried Vroegindewei haar dat ze een vaste aanstelling kreeg. Anja reageerde nauwelijks. Wilfried keek haar onderzoekend aan: “Fijn toch? Nu heb je zekerheid.”
“O ja – erg blij – niet verwacht” stamelde ze. Anja ontsnapte aan zijn priemende blikken en ging met haar bekertje cappuccino aan de hoektafel zitten. In gedachten zette ze voors en tegens onder elkaar. Ze kreeg het er benauwd van. Wat haar betrof waren er meer argumenten tegen, waarna ze als vanzelf in de afweging van het beroep kwam: ‘Als ik iets van mijn leven wil maken,’ peinsde ze, ‘moet ik stoppen met lesgeven. Hier word ik niet gelukkig van.’ Wat ze dan wel ging doen, wist ze nog niet, maar ze zou in ieder geval een deel van haar spaargeld gebruiken voor een wereldreis van een paar maanden, te beginnen in Azië. En als ze terugkwam, wie weet.. misschien een studie psychologie?

Weer thuis, ontvouwde Anja enthousiast haar plannen voor haar verbijsterde ouders. Haar moeder had vooral bezwaren tegen de rèis: “Kind toch, helemaal alleen? Je bent nog zo jong, en dan naar Azië. En wat zonde van het geld ook! Ga lekker een paar weekjes naar Spanje, dan ben je er ook even uit. Je zal zien dat je er dan heel anders tegenaan kijkt. Je bent gewoon een beetje moe, dat is alles.” En met opeen geknepen lippen werkte ze verder aan een truitje voor een op stapel staand kleinkind.
Haar vader hoorde haar zwijgend aan, maar bij haar plan om bij terugkomst weer te gaan studeren, viel hij fel uit: “Als je maar niet denkt dat je dan je luxe leventje kunt blijven leiden! En op kamers ga je niet, want dat kan ik niet betalen…” Hij haalde even adem: “Waar begin je aan! In deze tijd! Je hebt een goede baan en een prima salaris, krijgt een vast contract. Wat wil je nog meer? Jij zit gebakken voor je leven. Misschien word je nog wel eens hoofd van die school.” Resoluut vouwde hij zijn armen voor zijn borst en keek haar over zijn donkere bril streng aan: “Ik ben het er niet mee eens!”
Met stomheid geslagen, luisterde ze naar zijn tirade. Ze wond zich steeds meer op, tot ze zich niet meer kon inhouden. “Kleinzielige geldwolf,” schold ze en ze schreeuwde dat ze zijn centen niet eens wilde, “als ik op kamers wil, dan doe ik dat. Ik ben drieëntwintig. Ladingen studenten redden het van de studiefinanciering of werken erbij. Dat kan ik ook!”

Stampend liep ze de kamer uit, slikkend tegen de tranen die zich een weg naar buiten vochten, en dreunde de deur dicht. Haar eigen leven was begonnen.