Gestolen goed

Loes was op het idee gekomen door een artikel in de krant die ze ’s morgens altijd in de bibliotheek ging lezen als Floris naar school was. Van haar uitkering kon ze zich geen abonnement veroorloven en zo spaarde ze tegelijkertijd wat verwarmingskosten uit. In het blad van die ochtend stond een interview met iemand van het plaatselijke Comité van Bijstandsmoeders. Ook kwam ze een artikel tegen over de op handen zijnde acties tegen de kortingen op de uitkeringen. Ze las het artikel tweemaal over en liet de krant toen langzaam op tafel zakken. Nadenkend wreef ze met haar wijsvinger langs haar neus, terwijl ze bedacht hoe ze haar plan ten uitvoer kon brengen. Zou ze zich aanmelden bij het Comité? Ze was dan technisch gesproken wel geen bijstandsmoeder, maar wel een alleenstaande moeder en met haar werkloosheidsuitkering zat ze maar net boven het minimum. Wat omstandigheden betrof kwam dat praktisch op hetzelfde neer. Eigenlijk hield ze helemaal niet van comités en acties, maar in dit geval heiligde het doel, wat haar betrof, de middelen wel.

Toen ze om twaalf uur stond te wachten tot haar zoon uit school kwam, was ze vastbesloten. Als protest tegen de lage uitkeringen zou ze voor één keer proletarisch gaan winkelen met een grote groep vrouwen. Als het meezat hoefde ze dan geen cadeautje te kopen voor Floris, die over drie dagen zes jaar werd.

De deuren van het gebouw klapten open en de school braakte haar leerlingen uit. Zoals gewoonlijk kwam Floris als een van de laatsten rustig naar buiten stappen. Die nam overal uitgebreid de tijd voor en vond het niet nodig om gillend en joelend naar buiten te stormen. Hij kwam er zo ook wel.

“Hoi mam,” zei hij en hij liet zijn handje vertrouwelijk in de hare glijden.

“Hallo knul,” ze woelde hem even door zijn haar, “ga je mee? We eten bij oma vanmiddag, want ik moet ergens heen.

“Oké.” Hij vroeg niets. Ook haar moeder vertelde ze niet wat ze ging doen. Ze mompelde iets vaags over vrouwenactie en ging er na de lunch snel vandoor.

Er was een actie voorbereid bij een filiaal van Moors en Geelmann aan de Walskade. Om half twee precies zouden tientallen vrouwen tegelijk naar binnen gaan. Met een knagend gevoel in haar maag fietste Loes er naartoe. Ze moest naar de wc. Ze haalde diep adem, kneep haar billen tegen elkaar en reed ongemakkelijk door. Een mens moest wat over hebben voor spanning en avontuur. Met slappe knieën koerste ze drie keer de Walskade helemaal af, voor ze durfde te stoppen bij een groepje vrouwen. Het duurde even voor het slot los sprong en ze de fiets aan een paal had vastgemaakt. Daardoor stapte ze als één van de laatsten de winkel binnen.

Aan het eind van het pand was al enige beroering ontstaan omdat iemand had ontdekt wat er te gebeuren stond. “Ze nemen alles zó mee!” gilde een meisje achter de kassa, “ze betalen niet! Meneer de Bruin… ze lopen zó weg!”  Vanuit haar ooghoeken zag Loes hoe de bedrijfsleider driftig stond te gebaren naar een groepje personeelsleden dat bij elkaar klonterde om de kwestie te bespreken. De meeste kassa’s waren onbemand. Haar hart bonkte als een bezetene tegen haar ribben toen ze omzichtig een stukje verder de winkel in liep. Plotseling bleef ze staan. Ze hoorde iemand om de politie roepen. Ojé, dacht ze, daar zal je het hebben en ik heb nog niets gepakt. Opschieten voor het te laat is. Dapper ging ze verder, griste links en rechts wat spullen van een toonbank en gooide ze in haar tas. Even verderop propte ze er twee panty’s bovenop, gevolgd door een paar sokken. Ze keek om zich heen. Waar was het speelgoed? Nergens te zien.  Dan maar wat snoep. Dat was ook goed. Gejaagd rende ze naar de chocolaterie en deed een wilde greep in de keurig verpakte zakjes. Thuis zou ze wel kijken wat het was. Nu was het zaak om zo snel mogelijk weer naar buiten te komen, wat ze voelde er niets voor zich op te laten pakken.

Ze slaagde erin om ongemerkt de winkel weer uit te komen, hoewel de bedrijfsleider heen en weer sprong om iedereen tegen te houden. Buiten haalde ze opgelucht adem en ze wandelde vlug naar huis. Haar fiets liet ze staan. Die zou ze later wel ophalen. Eenmaal thuis inspecteerde ze de inhoud van haar tas; wat gebroken glaswerk, een kopje met een los oor, twee panty’s maat 36 (zelf had ze 42), een paar herensokken en drie zakjes van de meest walgelijke snoepjes die ze zich kon voorstellen.
Ze haalde haar schouders op, schoof de hele handel in een plastic zak en deponeerde dat in de vuilnisbak, een oude krant erbovenop. Ziezo, avontuur voorbij. Gestolen goed gedijt niet, dat had ze in feite altijd al geweten. In het voorbijgaan maakte ze in de gang een grimas tegen haar spiegelbeeld en stak haar tong uit. Ze keek op haar horloge. Zó laat al; dan moest ze rennen om op tijd bij school te zijn nu haar fiets nog bij Moors en Geelmann stond.

De volgende ochtend deed ze, met Floris aan de hand, aangifte van haar gestolen fiets, merk Hollandia.