Juf, bent u een juf of gewoon een meisje?

Daar staat ze dan… vierentwintig, bloednerveus en zeker vijf kilo te zwaar voor haar lengte. Tijdens de zomervakantie had Ina nog wanhopig geprobeerd er wat pondjes af te krijgen omdat ze er leuk uit wilde zien als ze voor het front moest. Gelukkig had ze een nieuwe jurk aan die haar goed stond en waardoor ze slanker leek.
Gespannen was ze die ochtend de lerarenkamer binnen gegaan; eigenlijk durfde ze niet. Zou ze iedereen nonchalant een hand geven? Wat zouden ze van haar vinden? Niet aan toegeven meid, stralend glimlachen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is een lerarenkamer te betreden en iedereen te groeten.
Achteraf was het haar allemaal wel meegevallen, hoewel ze zowat flauwviel toen ze in de kantine aan de leerlingen voorgesteld moest worden:
“En naast de heer Janssen voor reclametheorie, jullie allemaal welbekend, zit mevrouw Janssen-de Boer en ik zeg het maar meteen… zij is niet zijn vrouw.” Ze vond het geen leuk grapje, die man was minstens vijftig, maar er was toch hilariteit onder die verschrikkelijk volwassen jongens.

Hoe houd ik ze in ’s hemelsnaam zo’n heel lesuur bezig, had ze zich afgevraagd. Dus had ze precies uitgeschreven wat ze ging zeggen, met de tijd die ze ervoor nodig dacht te hebben erbij, zodat ze niet voor verrassingen kon komen te staan. Maar de tijden klopten niet en terwijl ze praatte en uitlegde, kon ze in haar klapper de juiste tekst niet meer vinden. Improviseren dan maar en verdomd, dat lukte ook nog aardig. Ach, die derde klas middelbaar viel wel mee, ze waren wel aardig, ongeveer van haar eigen leeftijd. Maar wat wisten ze weinig; moest ze die in één schooljaar klaarstomen voor een examen? Enfin ze moest eerst maar eens de exameneisen opvragen, dan wist ze meer.
Nee, dan de volgende klas, de lagere afdeling.
“Twee tweede klassen tijdelijk overnemen van een collega die pas bevallen is, denk je dat je dat aankunt?” had de directeur haar gevraagd.
“Weet ik niet, maar ik kan het proberen” had ze moedig geantwoord. Had ze maar nee gezegd! Wat een losgeslagen bende die L2a! Verschrikkelijk ongemanierd, grof en ongeïnteresseerd. Stond ze hier nou voor hen of voor zichzelf? Voor hen hoefde het niet, dat zag ze zo. En dan dat stomme boekje waar ze uit moesten leren. Ze kon beter maar wat leuks doen, besliste ze, ten slotte kwam hun eigen lerares over een paar weken weer terug. Die moest dan maar weer wat serieuzer gaan werken. Maar ook aan taalspelletjes en puzzels wilden ze niet meedoen. Wat een zootje. Waar was ze aan begonnen!

Gelukkig was het uur snel om. Pauze.
“Hoe bevalt het?” De docenten waren vriendelijk genoeg. Ze liet niets merken.
“Ach het gaat wel. Je kunt er nog weinig van zeggen hè, na drie uur, maar het lijkt me wel leuk hoor.” Ze keek rond of ze Greet ergens zag. De directeur had gezegd dat ze aan haar wel wat zou hebben, Greet gaf ook Nederlands. Ja daar kwam ze net binnen. Vlug trok Ina een stoel bij en Greet plofte neer.
“Hoe gaat het? Welke klassen heb je gehad?”
“L2a en L2b en de derde middelbare. Wat een grote jongens zitten daar in zeg.”
“Ja hè?” antwoordde Greet, “die heb ik zelf ook gehad. Drie jaar geleden, toen ze in de vierde klas van de LDS zaten en toen waren ze ook al zo groot. En L2a, hoe vind je die?”
“Wel een beetje lastig.”
“Een beetje?” Greet hapte naar adem, “nou het is de crème de la crème hoor, pas maar op; bij Matthieu lagen er vanochtend al zes uit. Kun je nagaan; op de eerste schooldag!” Greet babbelde nog wat door en Ina leunde gerustgesteld achterover. Een zucht ontsnapte uit haar tenen, gelukkig, het lag niet aan haar. Het was gewoon een moeilijke klas.

Een beetje vrolijker begint Ina aan de tweede ronde… Klik hier voor het vervolg van dit verhaal.