Nieuwe knie – Oud genoeg

Gratis afbeelding van Pixabay.com

Het is nu officieel: ik ben oud.
In ieder geval oud genoeg voor een nieuwe knie. 

“Meid,” zei de orthopeed, toen ik tien jaar geleden, krimpend van de pijn, bij hem op het spreekuur kwam, “daar ben je nog veel te jong voor. Kijk naar mij; ik moet ook een nieuwe knie, maar ik doe het niet. Want zo’n knie gaat maar tien tot vijftien jaar mee, dus moet je op een gegeven moment weer een nieuwe en dat is geen pretje.’
“Ja maar,” sputterde ik tegen, “ik heb die knie al zo lang ik me kan herinneren.”
“Dat mag ik hopen,” was zijn gevatte antwoord, ”maar aan die pijn kunnen we wel wat doen.”

Al vanaf mijn vijfentwintigste had ik last van pijnlijke knieën. Vooral als ik gelopen had in heuvelachtig landschap, lang op de fiets had gezeten, of langdurig op een te lage – of een te hoge – stoel in dezelfde houding, wist ik na afloop van narigheid niet hoe ik moest zitten of staan. Het enige wat dan hielp, was mijn benen omhoog leggen en er koude kompressen op doen. 

Zo heb ik mijn knieën een kleine twintig jaar verder door het leven gedragen, tot ik -inmiddels ook alweer ruim twintig jaar geleden- dezelfde pijn kreeg in mijn heupen en er in sommige vingers rare bobbels op de gewrichtjes kwamen. De huisarts stuurde mij naar de reumatoloog. Die liet foto’s en scans liet maken en stelde mij gerust: het was geen reuma, ik had gewoon artrose. Niets aan te doen, daar moest ik mee leren leven. Ik kreeg een pijnstiller met ontstekingsremmer, maar die mocht ik niet langer dan een week tot tien dagen gebruiken vanwege de vervelende bijwerkingen. En, o ja, ik kon bij de apotheek een boekje kopen, dan kon ik er wat over lezen. 

Met af en toe een plukje van die pijnstillers, heb ik het goed weten te redden, maar tien jaar geleden lukte dat niet meer en mijn toenmalige huisarts verwees me naar de ‘daar ben je te jong voor’ orthopeed uit de tweede alinea. Die maakte foto’s van mijn knieën en raadde cortizon-injecties aan. Dat vertraagde het proces en verminderde de pijn, van een paar maanden tot soms wel een jaar.
“Want,” zei hij, “het kraakbeen links is helemaal verdwenen en rechts zit nog maar een klein beetje. Dus links moet je eigenlijk nu al een nieuwe knie, maar zoals ik al zei, daar kun je beter nog even mee wachten.” Verder verwees hij me naar een fysiotherapeut, droeg me op om zoveel mogelijk te blijven bewegen en elk jaar bij hem op controle komen voor een eventuele nieuwe injectie. 

Sinds twee jaar heb ik een nieuwe huisarts die het hele gedoe met een orthopeed maar onzin vond: die injecties kon hij me best zelf geven, maar als ik daar met alle geweld toch naartoe wilde, was hij de beroerdste niet. Een injectie van die huisarts heb ik beleefd, doch vastberaden, afgeslagen, al wilde ik  wel pijnstillers van hem. Maar toen ik op een dag bij zijn waarnemer een nieuwe voorraad kwam halen, vroeg die hoe lang ik die operatie nog wilde uitstellen. Kennelijk gaat een knie tegenwoordig wel twintig jaar mee, dus bij een eventuele tweede ben ik ver in de tachtig. En dan zien we wel weer. Bovendien durfde ik inmiddels niet meer te fietsen omdat mijn knie regelmatig ‘op slot’ ging en lopen ging ook steeds minder lekker. Volgens hem was het handiger om die knie nu te laten maken.
“Want als je te lang wacht,” zei hij, “durf je misschien niet eens meer op de fiets te stappen. Zonde toch?” Waarmee operatie knie in gang werd gezet.  

Dit blog is onderdeel van een serie en werd eerder gepubliceerd op ‘Hoe Ouderen Denken’ (HOD). Ik heb het geschreven naar aanleiding van het heugelijke feit dat ik een fonkelnieuwe knie zou krijgen. HOD kreeg de primeur, maar vanaf nu komen de afleveringen (zij het enigszins vertraagd) ook op mijn eigen website. De prothese is inmiddels geplaatst en ik ben nu driftig aan het revalideren.