Van kinderschoenen tot sensible shoes
Tot 2006 werkte ik als psycholoog in de ARBO-zorg en had ik voornamelijk te maken met werknemers, mensen van 20 tot 60 jaar oud. Maar in juli van dat jaar verzette ik mijn bakens; ik ging werken bij een GGZ op een afdeling voor ouderen, wat een andere tak van sport bleek te zijn.
De oudere medemens (ik ben er zelf een ;-)) lijkt in veel – zo niet alle – opzichten op het jongere exemplaar, maar als hij nóg ouder wordt*, gaat hij op een aantal punten wat afwijken. Hij reageert trager en komt langzamer to the point, en daarbij zijn zijn problemen meestal ingewikkeld en soms verwarrend.
.
Veel cliënten van onze ouderenpoli zagen erg op tegen gesprekken met een psycholoog. Want als je rond je tachtigste voor het eerst naar een GGZ-poli komt, heb je heel wat meegemaakt. Mensen boven de zeventig zijn so wie so niet gewend om het hart op de tong te hebben. Integendeel; zij moesten hun hele leven flink zijn en hielden hun zorgen zoveel mogelijk voor zich. En, net als iedereen, zijn veel ouderen bang dat ze gek zijn als ze met een psycholoog moeten praten, of denken ze dat ik door ze heen kan kijken. Gelukkig viel het bijna altijd erg mee; eigenlijk was ik wel een beetje een gewoon mens. En dan vonden ze het heerlijk om eindelijk eens uitgebreid hun verhaal te kunnen doen.
.
In 2006 stond de ouderenpsychiatrie nog in de kinderschoenen. Er werd al wel veel onderzoek gedaan, maar therapieën, richtlijnen, protocollen en medicatie waren nog toegesneden op volwassenen tot een jaar of 60. We moesten dus nog veel zelf uitvinden. Met man macht werd dan ook gewerkt aan het dichten van de kenniskloven en dat heeft zijn vruchten afgeworpen, want de laatste jaren is er een levendige uitwisseling van kennis en kunde, getuige alle informatie bij het Nederlands Centrum voor Ouderen Psychiatrie (Het Trimbos Instituut). De kinderschoenen zijn, om met de Amerikanen te spreken; sensible shoes (verstandige stappers) geworden.
De grote vraag is of dit allemaal voldoende is voor de toekomst, omdat we als behandelaars steeds afhankelijker worden van de zorgverzekeraars die ieder jaar goedkopere zorg inkopen. Maar dat is een ander verhaal.
.
.
* Grappige non-wetenswaardigheid;
Gerard de Vries van Radio Veronica noemde, in zijn verzoekplatenprogramma in de
jaren zestig van de vorige eeuw, tachtig jaar en ouder de leeftijd van de zéér sterken.
Uit eerbied ging hij dan staan voor de microfoon, wat niemand zag natuurlijk.
.
Jaren lang in mijn werkzame leven (t/m 27 december vorig jaar) gewerkt als avondhoofd in een zorgcentrum en weet er dus heel wat van dat ouderen van die generatie niet erg spraakzaam zijn met betrekking tot een psycholoog. In mijn ogen heb je een leuke baan.
En dat je ‘cowboy’ Gerard de Vries er bij haalde deed mij glimlachen.
Dan behoren jij en ik toch echt wel tot de babyboomgeneratie.
En onze generatie is veel mondiger.
Grtz Mara