Burnout – 2

Eenmaal thuis en uitgehuild, viel Anne stil. Ze werd roerloos in denken en doen. Het leek soort van system overload waardoor de boel in haar hoofd was vastgelopen. Zij zat in het midden, met om zich heen ontelbaar veel zaken die moesten gebeuren. Dingen die ze wilde doen (graag of noodzakelijk), die van haar verwacht werden of waar de loop der gebeurtenissen logischerwijze om vroeg. In die positie zat ze als het ware gevangen.

Denken lukte nog enigszins, maar de materie was vluchtig, niet te grijpen. Voordat ze stilviel, had ze al eens bedacht dat ze een minirecordertje moest kopen. Dan kon ze de invallen die ze had, meteen inspreken. Want haar gedachten waren vaak helder, logisch en to the point. Ze kon ze alleen niet vasthouden. En achteraf opschrijven lukte ook niet. Ze was ze prompt vergeten als ze een pen pakte of achter de pc ging zitten. Maar ook de aanschaf van zo’n recordertje vergde besluit- en daadkracht die ze kennelijk al langer niet had bezeten.

Doen lukte ook nog wel een heel klein beetje, maar alleen als ze georganiseerd te werk ging. Ze legde dan een lijst aan van wat belangrijk, of minder belangrijk was. Van wat niet kon wachten, of nog wel even kon blijven liggen. Dat deed ze met veel moeite, maar meestal werd de lijst zo lang dat ze daarna misselijk werd van het idee om daar ook maar iets van uit te voeren. Dus legde ze die lijst bovenop een stapel papieren waar ook nog wat mee moest en deed ze maar even niks. Ze staarde een beetje voor zich uit, of sloeg de krant open om de koppen te lezen. De ingewikkelde stukken sloeg ze gewoon over. Die kon ze toch niet volgen. Of ze keek tv; bij voorkeur iets comedy achtigs, want de rest vond ze te ingewikkeld of ze viel erbij in slaap.

Als ze al met iemand praatte, in discussie ging, of iets probeerde uit te leggen, kostte haar dat buitengewoon veel mentale inspanning. Ze moest dan een aantal dingen tegelijk doen; denken, haar mening vormen en die uitleggen aan de ander. Daarna moest ze luisteren, het betoog van de ander begrijpen, op zijn merites beoordelen en daarna afzetten tegen haar eigen verhaal om vervolgens in het gesprek verder te kunnen komen. Dat was nagenoeg onmogelijk. Een enkele keer lukte het met grote moeite om daadwerkelijk een gesprek te voeren, maar het gevolg was dat haar bloeddruk de hoogte in schoot, dat haar hoofd ging zoemen, haar wangen rood/paars kleurden en de stress bij wijze van spreken haar oren uit kwam.

Ze zat erbij en ze keer ernaar. En kon er vervolgens niks mee.