Loopbaan

De geraamten stonden er troosteloos bij. Heimachines stampten en bulldozers ronkten. Klaas huiverde. Hij haatte bouwterreinen. Alles even grauw en grijs. Elk grassprietje zorgvuldig weggehaald voor de moderniteiten van een architect. Verdiepingen opgetrokken uit betonplaten. Kamers opgestapeld in vierkante grijze blokken, waarin later keurige gezinnetjes weggeborgen werden. Pas over een aantal jaren zou de wijk tot leven komen. Maar nu zag hij geen enkel herkenningspunt in deze woestenij van beton, zand en hijskranen. Het moest vlakbij zijn. Klaas reed zijn Atosje naar een verhard stuk weg en stopte. Hij pakte de kaart met de tekening van de nieuwe wijk en spreidde die voor zich uit. De Schepstraat. Daar moest hij zijn. Dat viel mee, dat was vlakbij. Hij reed door, sloeg linksaf en stuitte op een fietsbruggetje. De Schepstraat lag aan de overkant. Mopperend op de nieuwlichterij van eenrichtingsverkeer en woonerven, stapte hij uit en liep verder.

In spijkerbroek met halfhoge laarzen, zwartleren jack en blonde krullenkop, zag Klaas er uit als een jeugdleider. Dat leverde vaak commentaar op van superieuren en collega’s. Ook het publiek staarde hem in het begin altijd aan. Maar dat kon hem niks schelen, want zich vermommen met een bruine regenjas tot op zijn knieën, zag hij niet zitten. Hij grinnikte bij de gedachte aan het loopbaanadvies na de middelbare school. “Wat dacht je van de zachte sector? Echt iets voor jou. Sociale Academie op je sloffen. En daarna een clubhuis of zo”. Leuk clubhuis waarin hij terecht was gekomen en zacht kon je deze sector bepaald niet noemen. Klaas rechtte zijn rug. Nummer 107. Waar kon dat zijn? De huizen stonden er al, maar de nummering ontbrak. De Schepstraat liep in een vierkant, acht even grote blokken van vijftien huizen. Dus moest 107 achteraan zijn. Of aan het begin? Waar begonnen ze met tellen?

Geschreven voor WE300 november – suggestie. Meer WE300 met dit woord? Klik hier