Burn out 4

Besluiteloos stond Anne voor de kapstok in de gang. Naar buiten. Ze moest waarschijnlijk een jas aan. Of zou een vestje warm genoeg zijn? Ze keek naar de lucht. Grijs. Dat was net ook al zo. Straks ging het regenen. Moest ze een paraplu mee? Anne zuchtte. Misschien kon ze beter meteen met een kop thee op de bank? Dan sloeg ze die ingewikkelde wandeling over. Ze had er zó weinig puf in… Nee, zei ze – ineens flink – tegen zichzelf, daar komt niets van in. Je gaat naar buiten. Dat is goed voor je. Dat weet je best. Ze deed haar regenjas aan en pakte haar paraplu. Sleutels? Ja, sleutels ook, anders kon ze er niet meer in. Ze grinnikte om haar onbeholpen gedrag. Je moest haar ook alles voorzeggen. Waar lagen die ook alweer? Op het kastje. Ze greep ernaar, stak ze in haar zak. Deed de deur open, keek naar haar voeten gestoken in slippers en stond stil. Schoenen! Zeker. Schoenen moest ze ook aan. Jemig. Ze was het nu al zat en ze was de deur nog niet eens uit.

Een halfuurtje later kwam Anne, doodmoe, een rode blos op haar wangen, weer thuis. Ze ontdeed zich van plu, jas en schoenen, schoot in haar slippers en liep naar de keuken om thee te zetten. Tevreden nestelde ze zich, met mok en koektrommel, op de bank. Zó, dacht ze, de kop is eraf. Góed van me.

Maar: pries de dag nie veur ’t aobend is