De luie mier

In het bos leefde een kolonie rode bosmieren onder leiding van koningin Hormiga. Deze mieren vormden een tevreden volkje. Ze werkten graag, gunden zich geen rust en zochten de hele dag naar voedsel en bouwmateriaal voor de grote hoop, want de sterkste en ijverigste mier mocht in de herfst met de koningin trouwen. Maar Emmet hield niet van sjouwen en ploeteren. Hij hield zelfs niet van spelen of van zomaar kijken naar andere bezige mieren. Nee, Emmet was zó lui dat hij de hele dag sliep. Als hij ’s morgens wakker werd, draaide hij zich nog eens om en gaapte; “Ooaah, is me dat slapen, ik ben er verdorie moe van geworden.” Dan tukte hij verder, terwijl zijn medemieren uit bed sprongen om snel weer aan het werk te gaan.

Toen Emmet nog klein was, vonden de andere mieren het niet erg dat hij de hele dag sliep. “Ach, daar groeit hij van,”zeiden ze, “het gaat wel over als hij groter wordt.” Maar het ging niet over. Het werd zelfs erger. Emmet vertikte het om op te staan en de andere mieren te helpen. En langzamerhand werden de andere mieren steeds bozer op de luiaard, die wel wilde eten, maar niet hielp in de mierenhoop.

Op een dag besloot koningin Hormiga dat het genoeg was. Ze riep haar onderdanen bij zich en zei; “Beste ondermieren, dat geluiwammes van Emmet moet ophouden. Hij mag best de hele dag slapen, maar wij geven hem geen eten meer.” Dus toen Emmet die dag eindelijk uit bed kwam omdat zijn maag rammelde, was zijn bord leeg. Dat was raar, want daar lag altijd wel wat verloren suiker of een dode vlieg. Hij snapte er niets van, maar omdat hij van dat nadenken alweer moe was geworden, viel hij boven zijn lege bord in slaap.

Die avond kwamen de werkmieren net als anders terug om van hun avondmaal te genieten. Emmet werd wakker van gekletter van bestek en wreef over zijn knorrende maag. Maar weer lag er niets op zijn bordje. Hij liep naar de koningin om te klagen, maar die zei: “Emmet, als je wilt eten, moet je het buiten halen, dat doen de andere mieren ook.” Toen begreep Emmet dat al die lekkere hapjes niet vanzelf iedere dag op zijn bordje terecht waren gekomen. Zijn rode bosmierenhoofd werd nog roder dan het al was. “Ma ma majesteit,” stotterde hij, “ik zal proberen wakker te blijven. Ik ga meehelpen met zoeken naar eten en het schoonhouden van onze hoop en vechten tegen indringers en.. en.. en..” Emmet struikelde over zijn  woorden en vergat helemaal te gapen.

Emmet hield woord, want sindsdien sliep hij alleen ’s nachts. Overdag hielp hij ijverig mee om het prachtige mierennest nog mooier te maken en zeulde hij zich een breuk aan suikerkorrels, dode vliegen en ander lekkers waar mieren van houden. Zo werd hij steeds sterker. En bij het uitzwermen van de bruidsvlucht vloog hij het allerhoogst, dus koos de koningin hem uit om met haar te trouwen.

Wel sneu voor de andere mieren.