Een kranig oude dame
Voor de garagedeur houdt onze oudste bewoonster mij staande. Ze is achtentachtig, ongeveer een meter zestig lang en weegt hooguit vijfenveertig kilo. Al jaren verruilt ze om de paar maanden Nederland voor Spanje. Tot een paar jaar geleden samen met haar man, maar sinds zijn overlijden, vertelt ze, gaat ze alleen.“Man dood, kind dood, verder heb ik niemand”, zegt ze met rasperige stem, terwijl ze met haar bijna opgerookte sigaret een nieuwe aansteekt, “ja twee zussen, maar die zijn ook oud en eentje heeft haar arm gebroken, dus die rijdt even geen auto. Maar ik ben niet eenzaam, zeker niet. Je moet er zelf wat van maken. Kom je van de week nog een koppie doen?”
Ze zou vorige week weer naar Marbella, maar op haar been zit een plek die “niet goed” is en de dokter opereert pas als die genezen is.
“Maar ik geef alleen toestemming als het geen gevolgen heeft voor de rest van mijn lijf. Ik ben verdorie achtentachtig en ik wil gewoon blijven lopen. Dood ga ik toch wel.”
Na mijn belofte dat ik snel langskom, loopt ze met voorzichtige passen de garage in naar haar roomwitte Suzuki.
N.B.: Elke overeenkomst met bestaande personen berust op toeval en de dame op de foto is niet de dame uit de tekst.
Dit blogje is een vingeroefening voor de stichting Goed Doen Voor Een Ander. De missie van deze stichting is mensen stimuleren om iets te doen voor anderen die zich in uitdagende levenssituaties bevinden, met als focus eenzaamheid draaglijker maken voor ouderen. Het doel is 3.250 personen vinden die 4 uur van hun leven willen doneren, waarmee 13.000 eenzame ouderen per week bereikt worden. Dit gebeurt o.a. door: ‘Koffieschenk Buurtprojecten’ en publicatie van het boek ‘Wat kan ik van u leren?‘
Toch geweldig als je zo oud kunt worden. Gewoon je eigen gang gaan!
Wat een leuk blog.
Lieve groet
Nou dat is een ware levenskunstenaar!
Ik houd van dat soort kwieke dames. Ik ken iemand die 95 wordt en wat minder mobiel wordt maar geestelijk nog fit en vrolijk in het leven staat. Een voorbeeld voor me! 🙂
Leuk verhaaltje!