Juf, bent u een juf? Of gewoon een meisje? – vervolg

Een beetje vrolijker begint Ina aan de tweede ronde; tweemaal een tweede middelbare. Hoe ze ooit al die namen uit haar hoofd moet leren is haar een volslagen raadsel. M2a valt wel mee, dat is een rustige klas, niet van die hele grote jongens; dat zal wel gaan. Het valt haar trouwens op dat er zo weinig meisjes op deze school zitten. Waar zou dat aan liggen? Dat moet ze toch eens aan iemand vragen straks.

Haar laatste klas voor die dag is M2b. Daar had ze beter weg kunnen blijven. Dat ziet ze meteen. Vooruit Ien, spoort ze zichzelf aan, flink zijn. Eerst maar even voorstellen.”Ik ben mevrouw Janssen en ik ga jullie het komende schooljaar Nederlands geven.” Tjeezis wat klinkt dat lullig. Moet je zien hoe ze haar allemaal met van die smeltende ogen aan zitten te kijken. Zouden ze nog nooit een vrouw voor de klas gehad hebben? Want nu ze erover nadenkt, heeft ze ook erg weinig leraressen gezien in de lerarenkamer. Ook een vraag voor Greet straks.

Manmoedig worstelt Ina zich door het lesuur met het eerste hoofdstuk van het boekje dat de school heeft aangeschaft. Belachelijk. Die leerlingen zijn veel te wijs voor dat kinderachtige gedoe met invuloefeningetjes en het aanvullen van zinnetjes bij getekende plaatjes. Ze neemt zich voor om veel materiaal zelf te gaan maken. Dit is absolute rommel, een MBO-opleiding onwaardig.

Hoera, de bel. Gauw naar huis, want ze hééft het warm en haar hoofd voelt alsof het op barsten staat. Ze springt op haar fiets en zucht eens diep. Heerlijk die wind in haar haren. Ze komt er helemaal van bij.

Als ze de straat inrijdt, ziet ze Rob voor het raam staan; hij is thuis vandaag, ziek of zo, ze weet het niet meer.
“En?” hoort ze hem denken. Boven kijkt hij haar alleen maar vragend aan. Ze steekt haar duim in een liftgebaar omhoog. “Ging uitstekend,” zegt ze.
Hij trekt haar tegen zich aan en zoent haar waar hij maar bij kan.
“Gelukkig,” zucht hij, “ik heb de hele ochtend voor het raam gestaan en voor je geduimd.”
“Hoezo, was je bang dat ik na een uur alweer huilend op de stoep zou staan?”
“Eerlijk gezegd wel, ja. Ik had niet verwacht dat je er door zou komen. Je bent zo verlegen.” Hij meent het ook nog. Hij is lief, maar god, wat is ze moe. Vreselijk. Zou dat zo blijven? Dan kan ze maar beter weer naar kantoor gaan. Ze heeft de hele vakantie over die school gepiekerd en ervan gedroomd. Ze hoopt dat het dromen nu over is; het is immers allemaal meegevallen

Ja, dat had ze gedacht! Ze blijft dromen en erover nadenken en ermee bezig zijn en dat terwijl ze maar tien uur per week lesgeeft. Het lijkt wel alsof ze de hele week voor de klas staat! Ze bereidt zich natuurlijk overdreven uitgebreid voor, maar ze kan het niet laten want anders voelt ze zich veel te onzeker. Haar collega Greet zegt dat ze nooit iets voorbereidt en alles improviseert, maar dat durft Ina niet; die jongens praten haar zo in een hoek en vaak heeft ze het gevoel dat ze heel wat meer weten dan zij.

Een paar weken later heeft Annemieke haar eigen klassen weer overgenomen. Ze is blij toe en ze krijgen de zegen na; wát een stel! Daar valt nou werkelijk niets mee te beginnen. Ze moet toegeven dat ze opgelucht is dat ze alleen maar klassen van de middelbare afdeling gekregen heeft, al zijn haar leerlingen dan bijna even oud als zij. Die MDS-klanten zijn niet zo wild en ongezeglijk als die van de LDS. Ze weet alleen nog steeds niet hoe ze op die ongelofelijk volwassen jongens moet reageren; om de haverklap staat ze met een rood hoofd voor de klas en dat moeten ze merken. Nou ja, in feite staat ze niet; ze zit. Hoe doen andere leraren dat toch? Die lopen nonchalant door zo’n lokaal en kijken en passant hier en daar eens op een schrift. Maar zij durft dat gewoon niet. Ze kijken haar nu al zo uitdagend aan!

In M2b zitten Arjan en Jeroen bij iedere les vooraan. Ze schuiven hun banken steeds verder naar voren, tot vlak tegen haar tafel aan en ze kijken haar de woorden bijna uit haar mond. En toen ze zojuist Sander voor het bord riep om iets op te schrijven, kwam hij glimmend van trots zijn bank uit. Triomfantelijk knikkend, keek hij in het rond alsof hij het helemaal bij haar gemaakt had.
“Oh,” zuchtte Jeroen smachtend, met aanstellerig knipperende ogen, “ik wou dat ik óók mocht.” Waarop haar hoofd onmiddellijk de kleur van gekookte bietjes aannam. Wanneer leert ze dat eens af?
Ondertussen staat Sander daar. Zijn blik broeierig op haar gericht en knipogend naar zijn klasgenoten die dolle pret hebben. Het zweet staat in haar handen. Hoe lost men zoiets op? Dat heeft ze nooit geleerd. Zelf komt ze van een meisjesschool waar alleen nonnen lesgaven. Haar omgang met jongens beperkte zich tot schoolfeesten waar hele klassen jongens van de naburige jongensschool voor werden uitgenodigd. Het was altijd erg ongemakkelijk. Vooral door de opzichtig surveillerende nonnen en de paters, die met hun pupillen meegekomen waren.
Als Sander het gevraagde eindelijk op het bord heeft gezet, zegt ze:
“Prima, ga maar weer zitten.” Hij doet het niet, maar blijft staan, kijkt haar verliefd aan en werpt een kushandje.
“Sander, doe niet zo vervelend en ga weer naar je plaats.” Geen reactie. “Mijn hemel, man, het lijkt wel of je nog nooit een vrouw voor de klas hebt gezien. Hoe oud ben je?”
“Tweeëntwintig juf, daarom juist,” grijnst hij, “en na al die mannen ben je een leuke afwisseling.”

De bel verlost haar en iedereen stommelt de banken uit. Ze komen haar allemaal persoonlijk een hand geven.

Klik hier voor deel 1