Stormy weather

En toen was daar de regen. En de storm. En de overstromingen. En sneeuw vlakbij. De presentator op het Weatherchannel kwam zowat door het tv-scherm heen van enthousiasme. Eenentwintig maart! Begin van de lente! En dan dit weer! You might as well enjoy it while it lasts! Nou… eh… ik was hier ook een beetje voor de zon. En er was die dag een marathon gepland. Die arme deelnemers liepen tot hun enkels in het water en kwamen onderkoeld aan. Op de tv zagen we ze zitten; glimmende thermodekens om, bekers hete koffie in de hand. Er was een man van meer dan 200 kilo die de tocht in 9 uur en 48 minuten had volbracht. Een record; voor hemzelf, want in 2008 had hij dezelfde marathon in 11 uur en 48 minuten gelopen, maar ook voor het Guinnes Book of Records; hij was de zwaarste man die ooit de volledige marathon had uitgelopen. It is me toch allemaal what! Triomfantelijk stond hij te wijzen op zijn natte kleren en zijn blaren. Ik doe het hem niet na, al weeg ik minder dan de helft.

Maar ja, die regenstorm dus en de overstromingen. Vanwege die regen zijn we op zoek gegaan naar iets om binnen te doen. Een museum dus. Die zijn er te kust en te keur in Los Angeles. De keuze viel op het Los Angeles County Museum of Modern Art (LACMA), het allergrootste kunstmuseum in West Amerika. Zeker zes paviljoens, waaronder een tentoonstelling van Japanse kunst in een prachtig ontworpen Japans gebouw, dat ook van binnen een feest is om te bekijken; helemaal opgetrokken uit in de rondte lopende ramps (hellingen). Het viel op dat er zoveel Europese kunst in hun musea hangt. Veel oude Meesters uit Nederland, Belgie en Frankrijk; Rembrandt, Frans Hals, Van Gogh, Degas enz. Ze zijn er erg trots op. Wonderlijk. Het is net als in de Hermitage in St. Petersburg waar ik jaren geleden was. De reisleidster wilde ons toen met alle geweld de kleine Hollandse Meesters laten zien, terwijl wij nou juist zo graag iets van de Russische kunst wilden bekijken. Geen tijd voor. Maar in het Lacma hebben we mooie dingen gezien, o.a. van Diego Revera en Frida Kahlo.

Vanwege het slechte weer konden we niet meteen naar het noorden rijden, omdat de wegen waren afgesloten. Dus trokken we naar het zuiden. Richting San Diego. Daar was het wel zonnig. Onderweg leek het eerst alsof de regen met ons meeging, maar na 100 kilometer begon het op te klaren. En in de 100 km die volgden, werd het steeds lekkerder buiten.

Terwijl we langs de zuidkust reden, kwamen we telkens op de weg geschilderde letters tegen: PED X-ING. Geen idee wat het was: pedofiles iksing? dat betekent helemaal niks. peddles ksing dan? Betekent ook niks. Op een gegeven moment stond er alleen nog maar X-ing, iksing? ksing? eksing? Ik werd er gek van. Wat kon dat toch betekenen? Toen kwamen we eenzelfde lettercombinatie tegen vlak voor een soort van zebrapad en ineens had Sjeng een helder moment; X-ING betekent crossing! En PED, riep ik meteen daarna, zijn natuurlijk pedestrians, voetgangers! Jaja, samen komen wij er wel.