Man bekend moord op echtgenote

Met een bescheiden plof viel de witte enveloppe met het dunne grijze randje op de deurmat. Samen met wat ansichtkaarten en een pakje reclamedrukwerk. Wil hoorde het in de keuken, waar ze juist bezig was de kat haar dagelijkse bakje droogvoer voor te zetten. Ze waste haar handen, droogde ze af en liep naar de voordeur om te kijken wat de post gebracht had. Gek, dacht ze, dat ik altijd direct op de post afvlieg. Uiteindelijk blijft die daar nog wel even liggen, want er is verder niemand thuis. Misschien is dat nog wel een overblijfsel uit mijn tijd in het kindertehuis bij de nonnen, peinsde ze verder. Als daar de postbode was geweest, moest je altijd wachten tot de postzuster de brieven en de kaarten had gesorteerd en, in de meeste gevallen, gelezen. Ze maakte zich er nóg kwaad om, want die post was niet aan de zusters gericht, maar aan de meisjes. Dus wilde ze nu nog steeds graag de eerste zijn die een aan haar gerichte brief opende en las. Als iemand anders hem al had gelezen, was voor haar de aardigheid eraf en las ze de brief net zo lief niet. Eigenaardig vond ze, dat je zoiets je hele leven vasthield; ze was nu toch al veertig en al jaren uit dat tehuis.

Ze had de brief en de kaarten opgeraapt, het bundeltje reclame achteloos doorgekeken en in de prullenbak gegooid en was doorgelopen naar de woonkamer. Ze ging er eens lekker voor zitten, bekeek de kaarten één voor één en bewaarde de brief met opzet voor het laatst. Pas toen ze hem openmaakte, zag ze de rouwrand. Ze fronste haar wenkbrauwen, haalde de kaart eruit en las

Op zaterdag 23 mei 2010 om 23.15 uur

is plotseling van ons heengegaan

Mijn lieve vrouw en pleegmoeder

Malvine Petronella van der Stelle-Doorn,

Geboren 17 juni 1960

Tijdens haar leven was een van haar wensen om in stilte gecremeerd te worden.

Aan haar verlangen hebben wij voldaan.

Zij is gecremeerd op woensdag 27 mei om 15.00 uur

in het crematorium te Velsen Driehuis

David van der Stelle

Gerold van der Stelle

Verzoeke geen rouwbeklag

Ze deed de kaart weer terug in de enveloppe en dacht na. Hoe kon dat nou, ze begreep er niets van. Fien wilde helemaal niet gecremeerd worden, dat vond ze eng, ze was bang van vuur. Trouwens, bedacht ze, die man was pas vijf maanden met haar getrouwd, hoe kon hij dat nou weten? Ze was toch niet ziek of zo? En dan dat laatste zinnetje “verzoeke geen rouwbeklag.” Vreemd hoor als je nog maar zo kort getrouwd was. Misschien had hij haar wel vermóórd. Ze schrok een beetje van dat idee, want ze wist dat Fien een moeilijke vrouw was geweest, dus er was een kleine kans…

Het rinkelen van de telefoon verbrak haar gedachtegang. Ze stond op, legde de kaarten op tafel, maar hield de envelop in haar hand, vastbesloten om direct na dit gesprek haar zus Annie te bellen; die had nog contact gehouden, misschien wist zij meer.

“Goedemiddag, met Wil.” Sinds ze geregeld gebeld werd zonder dat ze iemand aan de andere kant hoorde, nam ze allen nog maar met haar voornaam op; dat leek haar veiliger. Je hoorde zulke rare dingen tegenwoordig.

“Hoi, met mij,” Anne ging ervan uit dat iedereen wel wist dat zij het was.

“Als je over de duvel zit te denken,” lachte Wil, ”ik had je net willen bellen. Heb jij ook een rouwkaart gehad? Fien is dood!”

“Dus toch,” het klonk haast tevreden, “dat dacht ik al. Heb je het ochtendblad gezien?”

Nee, dat had Wil niet, “Wat is er dan?”

“Nou daar staat een uitgebreid verhaal in van een man die met zijn vrouw ging wandelen. Ze werden lastig gevallen door twee onbekende mannen. Eén trok zijn pistool en schoot de vrouw in haar rug. De man kon wegkomen en waarschuwde de politie. Toen hij terugkwam was de vrouw al dood”. Anne haalde even adem en voor Wil er iets tussen kon krijgen, ging ze verder, “En de initialen die genoemd worden zijn D.v.d.S en F.v.d.S. Ze waren pas vijf maanden getrouwd, dus ik dacht meteen aan Fien. Maar nee, ik heb geen rouwkaart gehad, Wat staat daar in dan?”

Wil las de kaart voor. Even was het stil.

“Hij heeft het zelf gedaan, wat ik je brom, het is zo’n idioot verhaal. En dan zo’n rare kaart. En Fien was bang van vuur, die wilde helemaal niet gecremeerd worden.”

Ze bespraken de situatie van onder tot boven, maar al snel ging het over andere zaken, want het fijne wisten ze er toch niet van.

Nadat ze opgehangen had, zette Wil de rouwkaart peinzend achter de klok op het dressoir. Ze haalde haar schouders op en ging koffie zetten.