Wat is uw meisjesnaam?
Toen ik in 1972 trouwde, nam 85% van de vrouwen die in het huwelijksbootje stapten, de achternaam van haar echtgenoot aan. Ik wilde dat niet, want ik huwde mijn man, en niet zijn naam. Toentertijd was dat dus een uitzondering en moest ik veel moeite doen om, op mijn werk en bij allerlei instanties, mijn eigen naam te behouden. Men vond het nogal raar. Je was vrouw, getrouwd, dús was je de vrouw van een man wiens naam je ging dragen en had je bijgevolg ook een meisjesnaam. Ik vónd dat stom, dus liet ik overal mijn eigen naam staan.
In Amsterdam was dat geen probleem, maar in de provinciestad waar wij, in 1982, met onze kinderen gingen wonen, stuitte ik op weerstand bij het verlengen van mijn paspoort. Toen ik dat afhaalde, stonden daar ineens twee 
Ik dacht het toch niet en bleef volhouden dat ik alleen míjn naam in dat boekje wilde. Ik kreeg mijn zin, al stond vervolgens achter mijn naam ineens vermeld dat ik ‘echtgenote was van W’. Voor de douane, werd erbij gezegd, anders wisten die niet dat ik getrouwd was. Maar zo’n zelfde opmerking stond niet achter de naam van mijn echtgenoot. Hoefde de douane dat van hem niet te weten dan? Nee, want mijn echtgenoot was immers een man! De ambtenaar zuchtte diep terwijl hij me dat uitlegde. Ik ook.
Ik heb het er bij laten zitten, maar bij de volgende verlenging, vijf jaar later, heb ik ook de toevoeging laten verwijderen. Kinderachtig? Misschien. Maar voor mijn gevoel ging het om mij als persoon. En ik wilde gewoon blijven wie ik was.
Bij mijn tweede huwelijk, in 2009, vroeg de trouwambtenaar of ik mijn mans’, of mijn man mijn naam wenste te gaan gebruiken, of dat we misschien allebei een dubbele naam wilden. En kwam meneers naam dan vooraan of had de naam van mevrouw de voorkeur?
Pingback: Wijvenweek? | Bouwen met taal
Ik wilde als man de achternaam van het meisje waar ik mee ging trouwen.
Dat mag niet in Nederland. Weer een bewijs dat 1 vrouw aan de macht staat waar het om echt belangrijke dingen gaat. Nu ik iets ouder ben en veel wijzer, ben ik van mening dat meisjes en vrouwen niet zouden mogen trouwen.
Ook ik heb altijd mijn EIGEN naam gehouden, je verwoord dat precies zoals ik het ook voelde en dat was in 1972 toen ik trouwde hoogst ongebruikelijk dus. Tot wij een winkel kregen en wanneer ik met mijn eigen naam de telefoon nam er regelmatig gezegd werd, dan ben ik verkeerd verbonden, dus droeg ik daarna nog 33 jaar de naam van mijn man. Tot ik ging scheiden 4 jaar geleden en ik weer mijn eigen naam kreeg. En dat was heel erg wennen, had tenslotte langer mijn mans naam gedragen (die bovendien makkelijker was om te schrijven) dan mijn eigen naam. Maar nu weet ik weer niet beter en ben er weer helemaal aan gewend.