Only love – zwijmelen op zaterdag
Ik zou vandaag 45 minuten schrijven over het overlijden van mijn lief (online rouwtherapie), maar het lukt niet. Ik kan alleen maar huilen over alles. Dat schrijft niet lekker, dus ik ben ermee gestopt. En omdat ik even niet kan schrijven over de gebeurtenissen rondom zijn dood, ben ik aan het ‘klooien’, uitstelgedrag noemen ze dat ook wel. Ik lees hier en daar een blogje van een ander en kijk in mijn eigen oude blogs op zoek naar inspiratie. En dan blijkt dat ik bijna onmiddellijk na het overlijden van Sjeng ‘gewoon’ doorgegaan ben met bloggen. Ik heb er toen wel wat, maar niet zo heel veel, aandacht aan besteed (achteraf denk ik dat ik dat toen gewoon niet kon, het was te heftig). Maar het is minstens zo opmerkelijk dat ik het overlijden van mijn moeder, een half jaar later (en een week nadat ik Sjeng had uitgestrooid in het graf van zijn zoon), zelfs niet eens zijdelings heb genoemd.
Nu dus wel, want mijn zwijmel van deze week ontleen ik aan een appje van mijn jongste zusje. Die opperde gisteren dat wij, de vier zussen, in november naar een optreden konden gaan van Nana Mouskouri. Ik vermoed (heb het niet gevraagd) dat ze dat had bedacht doordat ik ze een online wijkkrantje uit maart 2016 had toegestuurd. Daarin wordt aandacht besteed aan de fundraising voor een zogenaamde ’tovertafel’ voor het kleinschalig wonen project waar mijn moeder toen woonde. Ik kwam dat krantje toevallig tegen. Wij hadden het nooit gezien en mijn moeder staat daar in -heel levendig- op een aantal foto’s. Twee weken later was ze dood. En mijn moeder was gek op Nana Mouskouri. Net als mijn vader overigens, die in januari 2012 is overleden.
Nu hoor ik dit lied en zit ik alweer in tranen. Niet om mijn moeder gek genoeg, maar om die prachtige stem van Nana, om Sjeng en om de toepasselijkheid van de tekst.
Van schrijftherapie zal wel niet veel meer komen vandaag.
Only love can make a memory.
Only love can make a moment last.
You were there and all the world was young
and all it’s songs unsung
and I remember you then, when love was all,
all you were living for,
and how you gave that love to me.
Only then I felt my heart was free.
I was part of you and you were all of me.
Warm were the days and the nights of those years.
Painted in colors to outshine the sun.
All of the words and the dreams
and the tears live in my remembrance.
Only love can make a memory.
Only love can make a moment last.
Life was new, there was a rage to live,
each day a page to live,
and I remember you then,
when love was all,
all you were living for
and how you gave that love to me
Only then I knew my heart was free.
I was part of you and you were all of me.
Wil je ook andere zwijmels horen en/of eens meedoen aan het gezwijmel op zaterdag? Klik dan op de kikkerknop bij Iris Papillo (oftewel de regenboogvlinder die ook luistert naar de naam Trees).
Rouwen is zo persoonlijk en hoe lang iemand rouwt is niet te voorspellen. Voor de een is 4 jaar lang en voor de ander kort. Sterkte Joke!
Je hebt een prachtige zwijmel geplaatst, de tekst zegt alles! Bedankt!
Sterkte, want rouwen is zo zwaar ………. weet er alles van ……. trouwens schrijftherapie ook, want dan opeens zie je zwart op wit staan, wat eerst alleen in je hoofd zat……
Mooi bij je tekst gekozen muziek!
Rouwen is iets dat altijd doorgaat, denk ik. Een FB-vriend heeft net als ik al jong zijn vader verloren. Zijn zoon had er een song over gemaakt dat de man 100 jaar geworden zou zijn, ongeveer net als mijn vader. Door die song heb ik voor het eerst in eeuwen weer eens spontaan zitten janken…
Rouwen is een emotionele, geen rationele bezigheid, schrijven in zekere zin wel.
Schrijven als “opdracht” kan te ver van de emotie af staan. Ik heb geleerd dat als het schrijven even niet wil, dat je dat kunt stimuleren, b.v. met associatie-schema’s (het kernwoord in een “ballon” midden op een blanco vel en dan strengen maken van woorden die “er op volgen”. Als een streng vastloopt begin je een nieuwe vanuit de kern. Of “free writing”: gedurende b.v. 10 minuten alles opschrijven wat in je opkomt, zonder stoppen en zonder corrrigeren: die tekst is alleen voor jezelf, en er zit eigenlijk altijd iets in waar je mee verder kunt.
Sterkte!
Ach, ik voel met je mee. Beschouw dit stukje als de opdracht.
Mooi dat je foto’s van je moeder tegenkwam.
Rouwen is zeer persoonlijk, na vier jaar kan een lied, woord of plaatje me nog steeds tot tranen brengen.
ps
ik like wel, het betekent immers niet meer dan een instemming met het geschrevene.
Dankjewel