Leuk verhaal

Naar aanleiding van mijn verhaal ‘perpetuum mobile – een kettingreactie’, schreef iemand mij dat ze vindt dat ik rare hersenkronkels heb. Ze vroeg zich af of ik ook een positief verhaaltje kan verzinnen, zonder schrijvende breinen of meedenkende overheden. Wil je het niet eens proberen? Voegde ze daar smekend aan toe.

Nou vind ik dat ik van veel markten thuis ben, dus ook van vrolijke verhaaltjes. Ik noem bijvoorbeeld de oplossing  of de hand van de meester of het praatje poep. Maar ik ben inderdaad van jongs af aan gefascineerd door het afwijkende en zeker door science fiction. Ik voel me aangetrokken tot het eigenaardige, houd van extreme toekomstvisies en met mijn hersenen kan ik een eigen web spinnen. Als kind was ik gek op enge sprookjes waarin dingen gebeurden die niet konden, maar ik las ook brave meisjesboeken over Miesje Sandelhout, Billy Bradley en ander gezellig meisjesspul. Toch reikte ik al gauw naar jongensboeken; Pim Pandoer, Old Shatterhand, Tom Saywer. Die waren spannender.
Later verslond ik Azimov (met zijn drie wetten van de robotica), huiverde bij Dorian Gray van Oscar Wilde en las ik Stephen King, Tolkien, Roald Dahl, en verder alles wat ik maar te pakken kon krijgen over rare, uitzonderlijke en griezelig ongewone zaken. Ook had ik belangstelling voor verhalen over vampiers, duivels en andere engerds. Op enig moment kwamen detectives en thrillers voorbij. Ik las alle boeken van Agatha Christie. Ruth Rendel volgde en P.D. James, Sir Arthur Conan Doyle, Colin Dexter en natuurlijk Edgar Allen Poe. Daarbij smulde ik van enge films. Nog steeds eigenlijk. En ik word op mijn wenken bediend: Orphan Black, Dexter, The Fall, Big Little Lies, Carnivale. Samen met flink wat humoristische series, die ik ook kijk, de boeken die ik nog steeds lees, en wat ik in mijn leven zoal heb meegemaakt, zit er dus een leven lang aan beelden, emoties en ervaringen in mijn hoofd. Die hutspot aan indrukken gebruik ik als basis voor mijn verhalen. Ik vind het dan ook geen wonder dat er geregeld wat kronkeligs uit uit mijn laptopje komt.

Maar de briefschrijfster heeft gelijk; veel verhalen waar ik aan begin, eindigen vaak in iets griezeligs. Waarbij ik zelf denk dat de dingen die ik verzin, niet eens zo heel erg afwijken van wat de toekomst vermag. Maar dat is hier dus het punt niet. Het punt is dat deze mevrouw behoefte heeft aan gezellig en vrolijk leesvoer. En dat het voor mij toch een uitdaging moet zijn om iets leuks te bedenken. Daar gaat ie.

Foto van Pixabay

Ineens lag op mijn werktafel een gegraveerde Parkerpen. Ik had er wel ooit eentje gehad, maar ik was hem al jaren kwijt. De gravure was niet leesbaar, maar met vergrootglas en een sterke lamp, bleek het de naam van een oud-collega. Zij was van baan veranderd en twee jaar later vertrok ook ik bij die werkgever. Ik moet die pen destijds meegenomen hebben toen ik iets opschreef aan haar bureau. Haar pen heeft al die tijd bij mij ondergedoken gezeten, twee verhuizingen overleefd en komt nu zomaar boven water. Zou zij de mijne hebben?

Is dat leuk of wat? Nou, als ik eerlijk ben (wat je zeker tegen jezelf moet zijn): echt leuk is anders. Daar ga ik maar eens een poosje op broeien.